Σαν ήμουν πιτσιρίκος μια σταλιά,
με ντύσανε αμέσως στα χακιά.
Με βλέπανε και σκάγανε στα γέλια οι δικοί
μα εγώ ζητούσα, φίλοι μου, ζωή προσκοπική.
Παραραράμ – παμ – παμ. (Δις)

Να δένω κόμπους άδετους με μάθαν στο λεπτό,
να λύνω κόμπους άλυτους, άλλο τρανό κι αυτό,
με τάραξαν στις εκδρομές φασόλια και φακή,
μα εγώ ζητούσα, φίλοι μου, ζωή προσκοπική.
Παραραράμ – παμ – παμ. (Δις)

Στο πλύσιμο ξεπέρασα τη μάνα μου παιδιά,
να καθαρίζω ξέρετε μου πιάστηκε η καρδιά,
σκοπός από τις δύο ως τις έξι το πρωί,
μα εγώ ζητούσα, φίλοι μου, ζωή προσκοπική.
Παραραράμ – παμ – παμ. (Δις)

Και τώρα που την έμαθα την κόλαση αυτή
κι από την μύτη πιάστηκα σαν έξυπνο πουλί,
οι πίκρες και τα βάσανα την κάναν ζηλευτή
την ονειρεμένη αυτή ζωή την λεν΄ προσκοπική.
Παραραράμ – παμ – παμ. (Δις)